Türk mûsıkîsi bestekârları, klasik dönemde sözlü eser bestelemek üzere çoğunlukla dönemin klasik edebiyatından istifade etmiştir. Gazel kaside ve rubâ’î formları, özellikle tercih edilen formlar arasındadır. Klasik şiirin âhenk unsurlarından biri olan aruz vezni, meşk eden müzisyenlerce öğrenilmesi ve bestenin ritminin tanziminde, usulünün tasarımı ve döşenmesinde kavranması güç bir öğreti olarak karşımıza çıkmaktadır. Meşk üstadı, mûsıkî çıraklarına aruzu kavratmak üzere, kalıpları ve tef’ileleri de ezgileyerek kullanmak yolunu seçmiş, böylelikle ikâî terennümler ortaya çıkmıştır. Bunun hâricinde aruzlu hecelerin ritim kalıpları ile estetik ölçekte birleştirilmesi, yabancı olunan bir metrik sistemin kavranması, bir veznin doğru kullanılması için bestelenen esere, metin içinde işlevsel olacak şekilde bazı metin dışı ilaveler yapılmıştır. Bunlar lâfzî terennümler ismi ile adlandırılmıştır. Âh, yâr, servi nazım, ruh-nüvâzım, cânım, efendim, mîrim, beli yârim....şeklindeki lafızlar, bildiride incelemek üzere yer verdiğimiz sözlü formların hem tematik açıdan işlenişinde manayı kuvvetlendiren parçalar hem de usûl darplarının sağlıklı yerleştirilmesinde işlevsel olan parçalardır. Bu bildiri, klasik dönem eserlerinden seçilmiş örneklerden hareketle lafzî terennümleri, çeşitlerini, eser içindeki işlenişlerini ve nihayetinde müzikal eserin vücut bulmasındaki işlevlerini ve tesirlerini incelemeyi amaç edinmiştir.