İnsanoğlunun betimlemelerinin ilk öncelleri primitif dönemden mağara, taş, kaya gibi doğanın yapısında bulunan, çeşitli organik nesneler üzerinde, figüratif veya sembolik işaretlerin sahnelendiği tasvirler olarak ortaya çıktığı bilinir. Tasvirler, insanın doğa karşısındaki mücadelesini ve hayvan dünyasını büyülü bir biçimde aksettiren çalışmalardır. İlkçağlardan itibaren süre gelen insanoğlunun doğa karşısındaki varoluşunun kökeninde, benzetmelerin (Metafor) veya benzetmelerden yola çıkılarak farklı dönüşümlerden ilham almış olması gerektir. İnsanın bir büyücü edasıyla doğa nesnesinin; bir ağaç parçası, bir kemik ya da bir taş parçasını belli bir örneğe benzeterek o şekle dönüştürmesiyle, işaretler, adlar, kavramların oluşabileceği gibi bu oluşumlar neticesinde insanın kendisi dahi hayvandan insana veya insan-hayvan karışımından melez bir dönüşüm metaforu olarak da biçimselliğini kazanmış oldu. XX. yüzyılın görsel ve sanatsal metaforları ise çağın mekanik bir dil yaklaşımına evrildiğini, artık bir tür hayvanın bir tür mekanik parçayla oluşturulan yeni melez bir bütünden bahsedilebileceğini de göstermiştir. XX. yüzyılın sanat realiteleri, insanla doğa arasına giren teknik, dünyanın biçimsel algısını yeniden tasarlamıştır. Öyle ki endüstriyel çağın yaratıları, yapay bir dünyanın görünümlerinden başka bir şey değildir.

Anahtar Kelimeler Sanat, Metafor, Sembol, Arketip, Dönüşüm