Akademik Veri Yönetim Sistemi
Türkiye Ziraat Dergisi - Gıda Bilimi ve Teknolojisi, cilt.6, ss.97-101, 2018 (Hakemli Dergi)
Bu çalışmada, Doğu Anadolu koşullarında Buckfast, Karniyol, Kafkas ve Erzurum genotiplerinin hırçınlık, yağmacılık ve oğul eğilimi belirlenmiştir. Araştırmada 2015 yılı üretim döneminde 10’ar adet Kafkas, Karniyol, Buckfast ve Erzurum genotipine mensup toplam 40 adet koloni kullanılmıştır. Kafkas genotipi 6,22±0,65 adet/koloni ortalama iğne sayısı ile en sakin genotipi oluştururken, Erzurum genotipi 12,12±1,08 adet/koloni ortalama iğne sayısı ile en hırçın genotipi oluşturmuştur. Genotiplerin ortalama iğne sayılarına uygulanan varyans analizi sonucunda hırçınlık eğilimi yönünden genotipler arasındaki farklılık çok önemli bulunmuştur. Yağmacılık eğilimi bakımından Buckfast genotipi 1,57±0,17 adet değerle ilk sırada yer alırken, Karniyol 0,62±0,16 adet değerle yağmacılık eğiliminin en düşük olduğu genotip olmuştur. Oğul eğilimi bakımından genotipler arasındaki fark istatistiksel olarak önemli bulunmuştur.
In this study, it was investigated the stinging, robing and swarming tendencies of Buckfast, Carniolan, Caucasian and Erzurum honeybee genotypes in Eastern Anatolian conditions. In the 2015 production period, a total of 40 colonies,10 from each of Buckfast, Carniolan, Caucasian and Erzurum genotypes were used in the study. Caucasian genotype was the most gentle with 6.22±0.65 pcs/colony average number of stings, while Erzurum genotype was the most aggressive with 12.12±1.08 pcs/colony average number of stings. As a result of analysis of variance applied to average numbers of stings genotypes, the difference between the genotypes was found to be very significant in terms of tendency to stinging. In terms of tendency to robing, the Buckfast genotype ranked first with 1.57±0.17 pcs, while the Carniolan genotype had the lowest trend of robing with a value of 0.62±0.16 pcs. In terms of swarming tendency, the difference between the genotypes was statistically significant.