Öğrenmekle yükümlü olan bir varlık olarak insan her zaman her ortamda öğrenerek kendini geliştirir, kültür ve medeniyet oluşturur. İnsanın doğası gereği doğumundan ölümüne kadar farkında olarak ya da olmayarak gerçekleştirdiği edim 1970’lerden sonra “yaşam boyu öğrenme” terimi olarak eğitim bilim- leri sözlüğüne girmiş; “eğitimde yeniden yapılanmada anahtar kavram olarak ilk kez 1970 yılında Paul Lengrand tarafından UNESCO Konferansı’nda sunulan “Yaşam Boyu Öğrenmeye Giriş” adlı bir bildiri ile gündeme gelmiştir” (Polat, 2012). Ancak teoloji, felsefe, edebiyat, tarih, kültür gibi sosyal bilimler bireylere ve toplumlara özgü dünya bilgisi oluşturma ve bu bilgilere dayalı becerilerle yaşamı daha güzel ve anlamlı kılma arayışını sürdürmüştür. Yaşamın kendisi sürekli öğrenme ve gelişme zorunluluğunu örneklemiş; edebiyat da insan yaşamını yeniden kurgulayarak insanın yaşarken farkında olmadığı ay- rıntıları dikkatlere sunarak insana kendini tanıma yolunu açmıştır. Yunus Emre de tarihsel ve toplumsal bir kargaşa döneminde insanın özündeki değeri fark etmiş, kendine özgü bir dünya bilgisi üreterek ya da dünya bilgisini kendi inanç ve ilkeleriyle yorumlayarak evrensel kültüre katkı yapacak bir öğreti oluşturmuştur. Bu öğreti, amaçları ve araçları bakımından yaşam boyu öğrenme becerileri kapsamında zengin bir örnek olarak değerlendirilebilir. Bu çalışmada da Yunus Emre öğretisinin yaşam boyu öğ- renme bağlamında değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Nitel araştırma olarak düzenlenen çalışmada belge incelemesi ve söylem çözümlemesi yapılarak toplanan veriler dayanaklandırma (argümantasyon) yön- temiyle değerlendirilerek sonuca ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler: yaşam boyu öğrenme becerileri, okuma, Yunus Emre